User Profile

MEU DEUS. que fantasía de libro, honestamente.

os personaxes son tontísimos, é que comparten neurona, pero xústamente por iso os quero moitísimo. Nacho represéntame na vida, Andrés o meu cani himbo favorito, Camila é súper forte e ao mesmo tempo unha coshita e Bosco... Bosco é de cagala moito, pero ao mesmo tempo é o meu bebé e a representación da ansiedade é moi boa.

é certo que a xente está demasiado horny (son demasiado ace para esta merda xddd), pero xa tiña idea de que ía ser así, polo que non me molestou. tamén amei a comedia e o real que se sinte todo: como falan, actúan, as situacións que viven... os primeiros capítulos son unha cousa (nun sentido completamente positivo, os episodios de ver adolescentes sendo adolescentes foi unha fantasía).

pois iso, se queredes un libro sobre o amor en todas as súas variantes con personaxes que queres adoptar e situacións un pouco estrambóticas, este é o voso libro. xa merquei [b:Cómo (no) enamorarse|59665297|Cómo (no) enamorarse|Myriam M. Lejardi|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1637507109l/59665297.SX50.jpg|93958779] e despois desta boa experiencia téñolle unhas ganas importantes.

esta obra é extremadamente curta e non é que aproveite demasiado a premisa que ten. porén, gostei del e non me arrepinto para nada de lelo.

primeiro, é tan curto que só me levou como 10 minutos rematalo.

segundo, creo que ten unha gran importancia histórica por ser publicado no 1884. ata onde eu sei, é a primeira historia de vampiros na que se amosa unha relación entre homes de forma explícita. estou "documentándome" para un vídeo sobre os vampiros literarios e a relación que sempre tiveron coa disidencia. atopar un libro que sexa tan aberto ao tema xa no século XIX... pois hai que celebralo (quero dicir, que [b:Carmilla|48037|Carmilla|J. Sheridan Le Fanu|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1657795822l/48037.SY75.jpg|47015] está aí, pero é máis ambiguo e o propio autor defendía que realmente non era unha relación entre mulleres porque Carmilla, como vampiresa, non podía ser muller xdd).

a verdade é que, sabendo un pouco da vida do autor, non sorprende que elexise ese enfoque para falar dos vampiros. anímovos a buscar un pouco deste señor por google, non vos arrepentiredes.

me cago en mi vida me cago en mi vida me cago en mi vida me ca-

pero como pode un libro ser tan incrible en menos de 100 páxinas? ata chorei co final. é que o rollo dos multiversos como concepto, a trama, os personaxes, coa voz tan propia da protagonista e o desenvolvemento da súa dinámica con Jules; a súa crítica ao capitalismo, a súa mensaxe esperanzadora... hai cousas tan boas neste libro! é curto, pero moi compacto e completo. creo que para min o máis salientable foron Ava e Jules: podes entender perfectamente como chegaron á situación emocional na que están, como as veces as relacións rematan por falta de comunicación e incapacidade de compenetrarse, como non ten que haber un bo e un malo nestas situacións. logo ver como van falando, como van progresando a algo máis saudable do que tiñan, sexa cal sexa a palabra para definir ese novo afecto... é maxistral.

así como detalle necesito mencionar o momento no que lles poñen o vídeo informativo sobre os portais multidimensionais. esa vibra de vídeo educativo que os creadores e os que o ensinan consideran que é súper serio pero ti como espectador o único que sintes é cringe. é como eses vídeos de educación sexual dos 2000, ou cando un profesor usa un vídeo de youtube para explicar algo e está cheo de memes. é un tipo de vergoña allea moi propio destas situacións que captei perfectamente de Ava e que compartín con ela. as masas profundamente heterosexuais, o racimo... iso foi unha cousa xdd.

cousa que necesito engadir e que é spoiler: acabo de darme conta que a crítica ao capitalismo non é simplemente porque es protas traballen nun Ikea de marca branca cun soldo de merda é que, ademais de cargales de traballo, non reciban unha compensación económica pola súa misión. ao final da novelette a capitá menciona que, para atopar un portal, non é necesario que ocorra na tenda, senón que serve calquera lugar onde é fácil perderse. isto quere dicir que a compañía monopoliza a existencia destes portais como algo seu, algo propio que teñen que controlar como donos del. o feito de que o Finna xa non dependa da tenda é unha forma de liberación á imposición capitalista das grandes compañías cos seus monopolios. é a liberación dunha tecnoloxía que a compañía acaparou como a súa. lembroume un pouco a todo o rollo sobre redes sociais centralizadas e descentralizadas. esta tecnoloxía, igual que a tecnoloxía que se presentan no libro, non deberían pertencer a unha empresa.

quizais todo o que acabo de dicir é medio obvio, pero despois de pensar un rato sobre o libro a bombilla encendeuse e quedei un pouco como AAAAAA, así que tiña que compartir esta reflexión convosco xdd.

diría que é un bo libro se vos gustou a crítica ao capitalismo e ás malas condicións laborais de [b:The House in the Cerulean Sea|45047384|The House in the Cerulean Sea|T.J. Klune|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1569514209l/45047384.SY75.jpg|62945242], mais queredes algo máis "edgy" ao respecto, por dicilo dalgunha forma. neste libro hai monstros e en THCS non (polo menos non realmente). polo que escoitei, tamén ten parecidos con Doctor Who, mais vin pouco desa serie e do que vin non me lembro case nada, así que non podo nin confirmalo nin desmentilo.

a ver agora cando leo o segundo, que NECESITO RESPOSTAS.

meh? un relato curto sobre a vinganza dun mozo polo bullying que sufriu fai anos. xa tiña idea de que ía ser escuro e que tampouco ía tratar os temas con profundidade pola súa lonxitude. aínda así, esperaba algo máis?

non me molestou que o plot twist sexa predecible, xa que igualmente me parecía interesante o concepto. o que pasa é que claro, como é tan breve e todo pasa tan rápido, non sinto que fose aproveitado ao seu máximo.

ademais, creo que hai algunhas cousas que se deixan así de gratis. o protagonista ten varios pensamentos que son propios dun incel. está claro que, co tipo de historia que é, non me esparaba que ninguén fose especialmente boa persoa, pero sinto que o punto do libro era ofrecer unha catarse pola vinganza contra os bullys. non podía sentir esa satisfacción porque, aínda que o que lle fan a Gareth é moi fodido, non me sentín inclinade a apoialo nos seus plans. podo sentir simpatía e querer que lle vaia ben a personaxes cuestionables (ola, [b:We Have Always Lived in the Castle|89724|We Have Always Lived in the Castle|Shirley Jackson|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1415357189l/89724.SX50.jpg|847007] é o meu libro favorito da vida), mais este non conseguiu iso comigo.

outra queixa que teño é o glow-up de Gareth. neste tipo de historias non me gusta que a persoa acosada obteña a normatividade que antes non posuía no momento de facer a vinganza. sobre todo tendo en conta que, pola idade, moitos dos bullys acabaron feos e/ou máis gordos. sinto que dá a mensaxe indirecta de que o aspecto físico si que importa e que es superior se es delgado ou musculoso e que os outros volvéronse os perderores por aumentar de peso. incluso se conservasen a súa figura o que fixeron está mal e non debería cambiar os desexos de Gareth por vinganza.

por certo, está gratis na páxina web da autora, por se alguén ten curiosidade. como xa dixen, non é a gran cousa, pero polo menos tampouco perdes moito tempo nel.

por que este libro é popular?

quero dicir, orixinalmente estaba en Wattpad. de Wattpad pasou a publicación tradicional e incluso tivo unha adaptación a filme. para iso houbo xente á que lle tivo que chamar a atención, un número de persoas importante para ter o interese de sacar o libro da plataforma.

xa sabía que o libro ía ser algo lixeiro e simple. iso está ben porque era xusto o que buscaba, mais non esperaba que fose tan... ugh. como [b:La maldición del mar|41945877|La maldición del mar|Shea Ernshaw|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1537374840l/41945877.SY75.jpg|53082912], este é un dos libros máis cisheteros™ que lin na miña vida. non polo feito de que non haxa representación, senón polo tipo de mundo que plantexa, o tratamento dalgúns personaxes e varios comentarios esporádicos. preciso salientar o personaxe do pai porque meu deus que ser máis insoportable por favor. DEIXADE DE FACER O PUTO CLICHÉ DE PAI SOBREPROTECTOR QUE NON PODE ACEPTAR QUE A SÚA FILLA TEÑA NOIVO E NAMORE.

tampouco gostei demasiado dos personaxes, especialmente no inicio da novela. parecéronme pouco cribles en moitos momentos, como todo moi cartón. tamén creo que, para que a trama avance por onde quere ir a autora, ocorren escenas algo inverosímiles.

é posible que algúns destes problemas quedarían resoltos se o libro fose máis longo, pero creo que moitos deles seguirían aí incluso se o libro tivese 700 páxinas.

polo menos foi rápido de ler.

unha lectura incrible QUE NON PODO CRER QUE SE PUBLICOU NO 98, OLA???????

fai un estudo moi correcto dos textos de Pondal. algúns dos poemas de exemplo foron duros pero necesarios para comprender realmente o tipo de mensaxes que atopamos na obra deste señor. eu xa sabía que Pondal era un pouco yikes, pero ler isto deume arrepíos.

incluso se unha análise de Pondal como autor non che produce interese, esa base serve para falar de moitos máis temas a un nivel teórico e conceptual. a concepción do masculino e do feminino, o naturalismo, as formas de violencia contra as mulleres e as súas xustificacións por parte dos agresores, o sexo como forma de poder... en menos de 100 páxinas fálanse de moitas cousas. tamén se relaciona a misoxinia con outros tipos de discriminación, en especial co racismo (con todo o tema do celtismo, o nacionalismo baseado na raza...).

si que é certo que dubido un pouco entre o 4.5 e o 5 porque algúns dos temas (principalmente a relación do pracer sexual masculino, a submisión feminina e a dor) quedáronme un pouco no aire, por dicilo dalgunha forma. sinto que teño que investigar máis para chegar a unha conclusión máis sólida.

en conclusión: fuck Eduardo Pondal, grazas.

pois a verdade é que non entendo por que tanto odio por este libro no goodreads xddd.

quero dicir, non é que sexa unha marabilla, pero tampouco diría que é malo. sei que gostaría moito máis del se o lese con 14-15 anos, pero incluso hoxe en día diría que é unha experiencia minimamente desfrutable.
todo o tema dos dragóns é bastante interesante e, aínda que a trama non avanzou moito neste libro, nótase o potencial para as partes seguintes. é certo que podería ser máis dinámico (lese demasiado lento para ser 256 páxinas) para o pouco que acontece, pero tampouco é insufrible. os personaxes non son especialmente carismáticos, pero son aturables e as súas contradicións entendibles porque en situacións estrambóticas é fácil pasar do "ah si, isto non é tan raro" ao "que merda que merda que merda que merda" en segundos e en bucle.

en conclusión, para min é o típico "inicio de saga 2/5 que logo os seguintes libros aproveitan o potencial deste e vólvese unha puta fantasía". entón, por que o 3/5? por que xa no final deste ocorren cousas interesantes e porque tampouco pasou ningunha cousa ofensiva ou que me molestase demasiado, non como noutros libros deste tipo (por exemplo [b:Crave|45892228|Crave (Crave, #1)|Tracy Wolff|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1578850525l/45892228.SX50.jpg|70730127] ou [b:Ciudades de humo|59700120|Ciudades de humo (Trilogía Fuego, 1)|Joana Marcús|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1637864595l/59700120.SY75.jpg|73540727]).

cando poida fago reseña, porque FODER.

edit: ok, alá vou.

o primeiro que necesito comentar é o estilo da escrita. foi unha cousa ruín dende o inicio ata o final da novela. hai tantos erros de comas e palabras mal postas que había momentos que eran imposibles de ler. ademais, as oracións son demasiado longas, repetindo moitos conceptos xa mencionados nas anteriores. pasou como 20 páxinas mencionando en cada frase o importante que era que a prensa non se enterase do asasinato.
o peor é que estes erros eran facilmente correxibles. non era necesario nin un editor: un lector beta ou que o propio autor se lese de novo o manuscrito sería suficiente.

logo pasamos ao contido do libro en si. tanto o misterio como o ritmo e como os personaxes son pobres. o libro non é especialmente longo, así que se temos en conta que máis da metade del pode resumirse en palla e frases redundantes, queda claro que non hai moito tempo para o desenvolvemento do importante. nada do que estaba pasando importábame e o protagonista parecíame soso e sen graza. xa non falo nin de personaxes secundarios: non hai.

cando se empeza a saber máis sobre o pasado tiven algo de curiosidade, pero entre que os flashbacks eran un exemplo do importante que é o show don't tell e que ao final desenvolveuse dunha forma pésima, pois quedei como estaba. se as follas de palla fosen aproveitadas para amosar escenas do pasado con verdadeira complexidade o libro sería moito mellor. tal como é fai que algunhas decisións dos personaxes non teñan sentido.

conclusión: este libro é unha merda. se queredes un thriller en galego hai moitas mellores opcións. se queredes algo parecido a vibe dos flashbacks (pero na época actual) lede [b:santoamaro|57467455|santoamaro|Antonio Manuel Fraga|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1616236003l/57467455.SY75.jpg|89980567].