User Profile

I sometimes wonder whether, at this point in the history of human civilization, it would be possible to create a fresh new kind of secular spirituality free from both the narrow orthodoxies of traditional religions and the venal dogmas of capitalism. The primary texts would be the rock record and the book of nature; lullabies would reassure infants that they were in the care of a wise old planet; children would grow up knowing about planetary superheroes like carbon-gobbling dolomite and plate- moving eclogite; holidays would celebrate sandstone aquifers and stable granitic continents; the central principles would be wonder, gratitude, connectivity, collectivity. After a few generations of such reacculturation, an egalitarian ethos would emerge as we came to think of ourselves as Earthlings with deep bonds of kinship with one another, and all components of nature. Humans would aspire simply to blend in. Within this worldview, amassing disproportionate wealth, oppressing other humans, or degrading the environment would be seen as both unnatural and immoral. My utopian reveries are interrupted by a cynical voice in my head: Yeah right, fat chance.

— Turning to Stone by Marcia Bjornerud (83%)

I was captured by the Fascist Militia on December 13, 1943. I was twenty four, with little wisdom, no experience, and a decided tendency - encouraged by the life of segregation forced on me for the previous four years by the racial laws - to live in an unrealistic world of my own, a world inhabited by civilized Cartesian phantoms, by sincere male and bloodless female friendships. I cultivated a moderate and abstract sense of rebellion.

It had been by no means easy to flee into the mountains and to help set up what, both in my opinion and in that of friends little more experienced than myself, should have become a partisan band affiliated with the Resistance movement Justice and Liberty. Contacts, arms, money and the experience needed to acquire them were all missing. We lacked capable men, and instead we were swamped by a deluge of outcasts, in good or bad faith, who came from the plain in search of a non-existent military or political organization, of arms, of merely of protection, a hiding place, a fire, a pair of shoes.

At that time I had not yet been taught the doctrine I was later to learn so hurriedly in the Lager: that man is bound to pursue his own ends by all possible means, while he who errs but once pays dearly. So that I can only consider the following sequence of events justified. Three Fascist Militia companies, which had set out in the night to surprise a much more powerful and dangerous band than ours, broke into our refuge one spectral snowy dawn and took me down to the valley as a suspect person.

— If This Is a Man by Primo Levi (Page 1 - 2)

En dan zult u me op dit punt vragen: wat kunnen we doen?

Mijn antwoord is heel eenvoudig te geven en heel moeilijk in de praktijk te brengen: we moeten de strijd weer oppakken. Eenmaal verlost van het ongelukkige waanbeeld van de vermeende eeuwigheid, moeten we ons de geschiedenis van de democratie weer toe-eigenen, moeten we weer actief deel uitmaken van die geschiedenis die in haar hele verloop samenvalt met de strijd ervoor. Een dagelijkse, eindeloze, onuitputtelijke strijd.

Anders gezegd, we moeten het antifascisme van onze ouders en grootouders overnemen. Zo'n erfenis komt niet vanzelf, die moeten we verwerven, verdienen, die moeten we ons eigen maken.

— Fascisme en populisme by Antonio Scurati (Page 90)

Wij jongens van eind twintigste eeuw, geboren in West-Europa in de derde generatie na het eind van de Tweede Wereldoorlog, behoorden tot het stukje - piepkleine stukje - meest welgestelde, gezonde, veilige, langlevende en beschermde mensheid dat het aanschijn van de Aarde ooit had betreden. Dit geboortevoorrecht verwarde ons zo dat we dachten dat de democratie bijna vanzelfsprekend was, een zegen die eens en voor al was verworven, een lijfrente waar je lukraak op kon teren.

— Fascisme en populisme by Antonio Scurati (Page 87)

Maar toen die angstveteranen weer thuis waren, waar waren ze toen bang voor? Voor de hoopvolle verwachtingen van de anderen. De kleine burgerij, die moeizaam iets had verdiend in de eerste jaren van de nieuwe eeuw, en de middenklasse, die veel te verliezen had, waren ban voor de hoop, de revolutie van de socialisten. Ze waren bang voor die toekomst van verlossing van alle onrecht.

— Fascisme en populisme by Antonio Scurati (Page 71)

'Plannen zijn kladpapier', zei de volksmenner. 'Die laten we aan de socialisten, aan hun eindeloze theoretische discussies. Ik weet niet wat ik met doctrines en plannen moet; ja, ik moet ervan af, ik moet me immers kunnen vullen met de stemmingen van de mensen.'

— Fascisme en populisme by Antonio Scurati (Page 68)

Ja, want als je leeg bent, als je geen principes hebt, geen trouw kent, geen loyaliteit kent, geen rotsvaste plannen hebt, geen vooraf gestelde strategische doelen kent, geen onontbeerlijke horizonten kent, als je al je bondgenoten kunt opofferen, zul je in de politiek de tactische winnaar zijn. Je zult de winnaar zijn omdat dat holle vat van tijd tot tijd gevuld zal worden met wat gehoord wordt in cafégesprekken, met wat wordt opgesnoven op een marktdag, met wat wordt waargenomen als je achter de massa staat, als je even later komt.

— Fascisme en populisme by Antonio Scurati

Hier bevinden we ons dus bij een van de wortels van het fascisme, de meest canonieke: de oorspronkelijke link tussen het fascisme en het stelselmatig politiek demonstratieve, moordende geweld. Deze beroepsoorlogvoerders, bloeddorstig als jachthonden, niet in staat weer een leven van vrede, een burgerleven aan te gaan, die leven van en voor geweld, zullen de eerste kern van de fascistische knokploegen vormen.

— Fascisme en populisme by Antonio Scurati (Page 37)