Aaah! que ben! Moi fan deste home. Ata hoxe, todo o que lin del paréceme marabilla.

Certo que levoume un mes ler as primeiras 100 páxinas, pero non é culpa del, a historia hai que mastigala e asentala. Comeza ao xeito en que escribe Murakami, que parece que non pasa nada, que todo é trivial. Non hai esas florituras, eses trucos efectistas que te fan seguir lendo. Aquí hai un fío (pun intended) que o conecta todo e acompañamos ao protagonista a darlle sentido ao sarillo do que forma parte.

Complícase a cousa porque, tamén recurrente nel, por veces temos os pés na realidade e outras na fantasía. Na vixia ou nos pesadelos?

A historia diría que é o de menos. Os protagonistas falan de como se sinten, da necesidade dalgún tipo de amor (cariño, afecto, confianza, apoio,… a forma de amor que elixas) e as dificultades particulares que afrontan e como xestiona cada un ao seu xeito toda esa ansia na súa cabeza. E a soidade, claro.

Foime fácil identificarme con algún personaxe. Con Gotanda, o famoso actor? con Ame, supertalentosa e cero empática? con Yuki, florecendo á vida? co poeta manco? XD Pode que un pouco con todos.

Unha idea-forza que flota sobre toda a novela é que O Capitalismo é un axente corruptor de primeira orde do altamente corruptible ser humano. Desde a calidade da música, un tema recurrente en Murakami, ata a (mala) alimentación, a moda,… Cambias Yoko Ono por Capitalismo e a Murakami parécelle ben.

Ben podería facer Christopher Nolan unha película desas que non hai dios que entenda nada pero que podes dicir «ai si rei, vin a peli» e podes facer algunha interpretación rara e quedar coma dios.

Non teño dúbidas con Murakami, lerei todo, cando sexa. Creo que entendo o que escribe. Mis dieses.